Brothers tack

Πέμπτη, 09 Μάιος 2013 19:10 | Γιώργος Κογκαλίδης

Το μπάσκετ είναι σχεδόν… επιστήμη για πολλούς από εμάς. Για τους προπονητές είναι ανάλυση μέχρις… εσχάτων, για μας τους δημοσιογράφους μια σφαιρική αντίληψη όλων των επιμέρους παραμέτρων, για τους παίκτες τρόπος ζωής (όχι μόνο οικονομικός), για αρκετούς φιλάθλους από… αρρώστια μέχρι μέσο εξεύρεσης χρημάτων (δια του στοιχήματος).

Εκτός από όλα αυτά, ή σωστότερα πάνω απ' όλα αυτά, είναι ένα παιχνίδι. Όμορφο παιχνίδι, ξεχωριστό, που προσφέρει απόλαυση. Ενδεχομένως, επειδή ισχύουν σε μεγάλο βαθμό όσα σημείωσα (επιγραμματικά για την οικονομία του χρόνου και του χώρου) στην παραπάνω παράγραφο, η χαρά του παιχνιδιού έχει… χαθεί, έχει μπλεχτεί, έχει περάσει στο παρασκήνιο.

Πώς μου ήρθε και τα γράφω όλα αυτά; Είχα την τύχη (γιατί τύχη είναι) να γνωρίσω τους αδερφούς Ντάνους (τον Γιάννη και τονΣωτήρη, και τους αναφέρω με αλφαβητική σειρά, να μην υπάρχει πρόβλημα), για τους οποίους πρωτογράψαμε στοbasketblog.gr, εξαιτίας της σχέσης τους με τον Κώστα Κεραμιδά στη Σόλνα.

Δυο ελληνόπουλα της διασποράς, που ήρθαν για διακοπές στην πατρίδα (δεν είναι η πρώτη φορά) και έσπευσαν να βρεθούν στοΟΑΚΑ, για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα. Κεκλεισμένων των θυρών, άδειο το γήπεδο, αλλά ο Γιάννης και ο Σωτήρης δεν σταμάτησαν λεπτό να ασχολούνται.

Φωτογράφισαν τις άδεις εξέδρες, ανέβασαν τις φωτογραφίες στο facebook, συνομιλούσαν με Έλληνες της Σουηδίας, που προσπαθούσαν να καταλάβουν γιατί ήταν άδειο το γήπεδο και πως οι Ντάνος μπήκαν σε αυτό. Η Μαντλέν, κοπελιά του Γιάννη, αν και συνήθως ήταν μπροστά από τις κάμερες (έχει πάρει μέρος με επιτυχία σε καλλιστεία) αποδείχθηκε ακάματηφωτογράφος.

Τράβηξε άπειρες εικόνες, με τους δύο στην εξέδρα, με την αφεντιά μας και στ' αποδυτήρια με ΟΛΟΥΣ τους παίκτες τουΠαναθηναϊκού. Μόνο με τους… πυροσβεστήρες δεν φωτογραφήθηκαν. Και ως εδώ καλά. Αυτό το χαμόγελο, αυτή η ικανοποίηση γι' αυτό που ζούσαν, δεν περιγράφεται ούτε με τα πιο ενθουσιώδη σχόλια.

Απόλαυσαν το παιχνίδι και επέστρεψαν στο ξενοδοχείο τους γεμάτοι. Γεμάτοι από φωτογραφίες, από ικανοποίηση, από εικόνες, από μυρωδιά… αποδυτηρίων. Σήμερα γέμισαν το facebook με φωτογραφίες τους (σιγά μην δεν το έκαναν), δίνοντας συνέχεια στη γεμάτη και όμορφη χθεσινή τους μέρα.

Όμορφη και για μας. Μας σκλάβωσαν με την προσοχή τους, με τα λόγια τους. Έλυσαν κι ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα με τη μέση μας, αλλά αυτά δεν αφορούν παρά μόνο εμάς.
Το σημαντικότερο: Μας θύμισαν γιατί ασχοληθήκαμε με το μπάσκετ. Γιατί κι εμείς κάπως έτσι νιώθαμε, μέχρι που μετατράπηκε η επίσκεψη στο γήπεδο σε ρουτίνα.

Να το γράψω όπως το νιώθω: Αν πήγαινα κάθε φορά στο γήπεδο με τον Γιάννη και τον Σωτήρη, δεν ξέρω αν θα προλάβαινα να κάνω τη δουλειά μου (χθες δεν τα καταφέραμε), αλλά θα γινόμουν καλύτερος στη δουλειά μου, βουτώντας στα πιο βαθιά νερά του αθλήματος που από τα χρόνια της νιότης αγάπησα.

Αδέρφια ευχαριστώ. Και στα σουηδικά, αν δεν με πρόδωσε η μετάφραση του Google, γιατί με μια βραδιά δεν ήταν δυνατόν να μάθω τη γλώσσα: Brothers tack…

Πηγή